Pamiętam, że tę książkę przeczytałem błyskawicznie. Moje dzieciaki też pochłonęły ją prawie za jednym razem, twierdząc, że jest to, jak na razie, najlepsza część przygód Pana Samochodzika.
Co takiego jest w tej powieści, że przykuwa bez reszty uwagę i nie pozwala oderwać się od lektury? Moim zdaniem to, że czar tej książki jest ponad czasowy. W zasadzie historia jest tak opowiedziana, że mogłaby się dziać w czasach współczesnych, pomimo, że została napisana w 1969 roku.
Tym razem, na polecenie Dyrektora Marczaka, Pan Samochodzik obejmuje posadę kierownika i kustosza muzeum w starym dworku. Sprawa wydawała się prosta. Jednak już pierwszej nocy spokojny sen muzealników, pana Tomasza, Bigosa i panny Wierzchoń zakłóciły tajemnicze wypadki. Po ich zbadaniu okazało się, że dwór kryje w sobie zagadkę, którą po ponad stu latach zapomnienia, odkrył zmarły niedawno właściciel, historyk-amator.
Zbigniew Nienacki w mistrzowski sposób rozpala wyobraźnię, pozwala wczuć się w działanie bohaterów, zrozumieć ich niepokoje i niepewność. Opowieść wciąga, zaskakuje i zdecydowanie jest jedną z najlepszych przygód Pana Samochodzika z całej serii.
Autor – Zbigniew Nienacki
Wydawnictwo – LITERATURA
Rok wydania – 2015
Oprawa – miękka
Ilość stron – 196
Wiek – 8+
